به بهانه پایان اکران آنلاین فیلم حکایت دریا

به بهانه پایان اکران آنلاین «حکایت دریا»
پرواز برفراز آشیانه فاخته

علی پاکزاد: « فیلم حکایت دریا» خاتمه ای ندارد. هر روز دلمان دریایی است و هر روز ایستگاههای قطار در زیر آب فرو می روند و هیچوقت هم نمی شود که این حکایت را فراموش کرد چون ما دلمان نمی خواهد فراموش کنیم. دلمان نمی آید بر این سوگواره بخندیم.

این روزها را با شجاعت و درایت کارگردانی سپری کردیم که چهار سال پیش خشم فروخورده ۹۷ و ۹۸ را پیش بینی کرده بود آنچنان که جوکر وقایع اخیر آمریکا را از پیش گوشزد کرده بود. اما چه حیف که استادان ما همواره در بند قوانین و ممیزی و مصلحت اندیشی های دیوانی گرفتارند.

«حکایت دریا» بیانیه ای برای اختتامیه آرزوهای برباد رفته نسل جوان و آخرین میخ بر تابوت روشنفکری ایرانی است.طلسمی را نشان می دهد که تا در قید گذشته ایم زدوده نمی شود و با اینهمه همچنان نظاره گریم و عزیزان مان را یکی یکی دست روزگار از ما می رباید.

آرامش دریا ستودنی است که همه را می بلعد و این سیر تکوینی آفرینش است. فرمان آرا حتما جایی در حکایت دریا خودکشی کرده است. در سرزمین استعاره ها و رمزواره ها.

انگار با دیدن حکایت دریا بر جنازه اش به نماز ایستاده بودم. انگار حزن صدایش را می شناختم. انگار ادامه منطقی هوشنگ و احمد بود و انگار هیچکس نمی فهمیدش. حتی آدمهای فیلم. فیلمی در فیلم بود و بهترین نقاش ،خود را در نقش، زاده بود و با اینهمه هنوز زمان می برد تا بفهمیم که فرمان آرا با ما چه کرده است.
بر خلاف تصور از روشنفکری عقیم، بهمن نسخه ای به غایت شفاف برای ما نوشته است. چه در خانه و چه در خیابان. این یک شورش بی دلیل نیست. این یک شوریدگی در نقطه اوج است و وصالی آرزویی.

«حکایت دریا» آخرین فیلم استاد نیست و باید دید پرواز تا کجا ادامه دارد. او دیوانه وار، رغبت به پرواز را در ما افزون کرده است. پرواز بر فراز آشیانه فاخته